نوحه‌خوان بر فراز منبر بر سر و صورت می‌کوبد و اشک می‌ریزد
سینه‌زن‌ها هروله‌کنان ذکر "علمدار" گرفته‌اند...
ما هم با اشک، چادر مشکی‌مان را محکم‌تر می‌گیریم و به سینه می‌کوبیم در عزای اشرف الناس، پسر علی و فاطمه ع ...
لحظه‌ای به فکر فرو می‌روم که این اشک‌ها و لبیک‌ها ما را در این زمانه به کجا می‌برد؟!
آیا ما هم مثل عموی آقای صاحب‌الزمان عج می‌توانیم در اوج ناامیدی و یاس باز هم فعال و راضی باشیم؟! زندگی ما پر از این لحظه‌های ناامیدی ابالفضل ع است که ما را به انفعال و رخوت می‌کشد.
نمی‌شود هم مدعی تولی باشیم هم منفعل!