هادی یعنی غریبی تا ابد
انقدر گاهی حصار حادثه ها تنگ می شود آقا...دلم برای خودم...برای شما تنگ می شود آقا
نوشتن از شما برایم سخت است... دردهایتان را توان تحمل نیست و هتاکی برشما را توان استقامت!
نمک به حرامان گرگ صفت عقده 1400 ساله دارند... قصه شما قصه پدرتان است! این داستان بغضا لابیک تمام نمی شود....
می بینید که جرات جسارت به دمشق رسیده... به خرابه ها... به سه ساله... به عمه خانم... کم این قافله در شام بلا دید.... بعد اینهمه سال دوباره زنده می کنند جنایت پدرانشان را!
بی پدران حرامی! نمی دانند که عاشورا تمام تاریخ است .... نمی دانند اگر جسارت به آنجا که نباید برسد.... کاری می کنیم عمویمان روسفید شود...
کجایند اهل رجب؟
این الرجبیون؟!
نوای قافله عشق است که به گوش می رسد... طراوت صورت مومنان پرهیزگار جلوه دیگری به عالم امکان بخشیده است!
صف به صف وارد می شوند به این ماه مبارک با امید رستگاری...
من اما... سرگردان، گناهکار، حیران، بی صبر و سرگشته در انتهای صف این پا و آن پا می کنم بلکه فرجی شود... ترس وجودم را فراگرفته است مانند پرنده ای که برای پرواز نیاز به سقوط دارد، مادرش کنارش ایستاده و امیدش می دهد.... دست آخر هلش می دهد که مجبور شود...اما ما نه امیدی داریم و نه کسی که هلمان بدهد و هرآنکه هل می داده را از سر باز کرده ایم...فقط گاهی تذکری، یادی، نصیحتی یا تلنگری باعث می شود کمی تکان بخوریم...
برای نسل ما از جنازه های بی سر موذن گفته اند اما ما برای بچه هایمان حرفی نداریم جزء اینکه مردانی با چفیه هایی بر دوش به نظام و اسلام خیانت کردند و در لباس پیامبر حرف نائب جانشین خلفش را سبک کردند و انتقاد کردند و عصیان و گردن کشی...
برای ما از گرمای شلمچه گفتند و از رمل های فکه از قناسه های اثرگذار از هور از مجنون از سه راهی شهادت از آغوش گرم خدا از رازی که تنها به خون شکفته می شود... اما ما برای بچه هایمان باید از سبقت غیرمجاز پورشه های میلیاردی و اختلاس های بیلیاردی و سرکشی های بی مقداران وطن فروش، از بی تقوایی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی، از گریزهای میان روضه که اصلا رنگ و بوی دوکوهه ندارد، از کتاب های اروتیک، از حقوق زنان، از فتیشیسم، از خداناباوران، از نقد قرآن ... بگوییم که چه بشود؟!
آخرش هم اضافه کنیم: فرزندم آخرالزمان نزدیک بود!
پ.ن: خیر است این خرداد پرحادثه...