امام رئوف دلمان برای حرمتان ...
این آفتاب مشرقی بی کسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
«لاتقربوا الصلاه» مخوان٬ برهمش مزن
این سکر اگر به هم زده نظم صفوف را
نقاره ها به رقص کشند اهل زهد را
شاعر کند خیال تو هر فیلسوف را
می ترسم از صفای حرم باخبر شود
حاجی و نیمه کاره گذارد وقوف را
این واژه ها کم اند برای سرودنت
باید خودم دوباره بچینم حروف را
روح القدس! بیا نفسی شاعری کنیم
خورشید چشم های اما رئوف را
*
*
*
فرمانده! هنوز لیاقت نداریم٬ نه؟!؟
امید ...
از کتاب های درسی آن سال ها
عکس صفحه اولشان یادم است
که امیدش
به ما دبستانی ها بود
حالا بزرگ شده ایم آقا!
حال امیدتان چطور است ؟